Ο κύριος Ηρακλής, ο μπαμπάς μου!
9:24:00 μ.μ.
14/07/2024. Σήμερα θα είχε γενέθλια. Θα έκλεινε τα 80. Τέσσερις μήνες σήμερα ακριβώς.
Η πρώτη φωτογραφία είναι η αγαπημένη του (και δική μου). Είναι απο την πρεμιέρα της παράστασης η ''Κυριακή των παπουτσιών'' του Λαζόπουλου στο θέατρο Ηβη. Δεν θυμάμαι ποια χρονιά. Ηταν γεμάτος καμάρι γιατί θα ήταν στην είσοδο με τα εργαλεία του, τα σφυράκια του, τα δέρματά του. Ολόκληρη η ζωή του δηλαδή.
Τσαγκάρης από τους λίγους. Η ίδια φωτογραφία υπάρχει και τώρα έξω από το εργοστάσιο του Φειδά.
Οταν έκλεισε 20ετια διοργάνωσαν γιορτή με όλο το προσωπικό. Του έδωσαν και χρυσό μετάλλιο πάνω σε δέρμα, που έγραφε με χρυσά γράμματα το όνομα του μέσα σε κορνίζα. Με όλο το προσωπικό εκεί στα στρωμένα τραπέζια με τα γλυκά.
Οταν ειχαν πρωτοφέρει μια αυτόματη μηχανή τελευταίο μοντέλο στη γραμμή παραγωγής, ήταν ο μόνος που την έφτιαχνε, κι ας μην είχε κάποιο πτυχίο. Τον έπαιρναν τηλέφωνο ''μάστορα κόλλησε η μηχανή''. Ετρεχε ο μάστορας. Του έλεγαν ούτε γιατρός να ήσουν.
Μεγαλώσαμε μέσα στα παπούτσια και στα δέρματα. Οταν πηγαίναμε στο εργοστάσιο κάναμε με την αδελφή μου βόλτες στους μεγάλους διαδρόμους και μας έλεγε να μην πειράξουμε τίποτα. Μεγάλη χαρά και περιέργεια που μας έδειχνε τα καλαπόδια και πως δουλεύει η μηχανή παραγωγής.
Το πρώτο παπούτσι που φόρεσε η κόρη μου μόλις περπάτησε το έφτιαξε αυτός. Κι εμείς το ίδιο. Μέχρι κάποια ηλικία. Κι όταν αγοράζαμε παπούτσια ή τσάντες τα πέρναγε από ''ποιοτικό'' έλεγχο. Τα γύρναγε από εδώ, τα γύρναγε από εκεί... τα κοίταγε από κάτω, στις ραφές... μέχρι να καταλήξει στην ετυμηγορία: ''δεν είναι δέρμα '', ''είναι συνθετικό'', ''σας κοροϊδέψανε''..
Εχω κρατήσει αυτά που έγραψε για το επάγγελμά του όταν του ζήτησαν να γράψει από το ΚΑΠΗ δυο λόγια, για να δημοσιευθεί στην τοπική εφημερίδα στο ΠΑΛΜΟ.
Σε αυτή τη φωτογραφία είμαστε στη βάπτιση της αδελφής μου. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 3. με είχε συνέχεια αγκαλιά. Βασικά εγώ ήθελα συνέχεια αγκαλιά και δεν κατέβαινα με τίποτα. Θυμάμαι ότι απλά δεν ήθελα να κατέβω. Σαν τώρα τη θυμάμαι αυτή την σκηνή. Να τους βλέπω όλους από ψηλά.
Θυμάμαι τις βόλτες που μας πήγαινε στην Ακρόπολη. Ντυνόμασταν με τα καλά μας και μας πήγαινε.
Τις βόλτες με ένα σαραβαλάκι που είχαμε στη Κηφισιά νομίζω, που καθόμασταν να πιει το ούζο του και του τρώγαμε τους μεζέδες.
Που πάντα δεν χάλαγε χατήρι σε κανέναν. Κι ας μην μπορούσε, δεν υπήρχε περίπτωση να πει όχι.
Που πήγα πενταήμερη γιατί έκλαιγα και η μαμά δεν με άφηνε, και ο μπαμπάς ήρθε στο κρεβάτι και μου είπε θα πας εντάξει, κι είπε στη μαμά ''άσε το παιδί να πάει''.
Που έπαιρνε τα παιδιά από το σχολείο, που τα πήγαινε παιδική χαρά. Που έδινε χαρτζιλίκι στο γιο μου, που τον πήγαινε για κούρεμα. Που του έλεγα να πάει να πάρει το παιδι από την προπόνηση μπάσκετ γιατί εγώ δεν ήμουν σε θέση να πάω.
Κατέβαινε στο κέντρο για ψώμια, για μπαχαρικά. Του έλεγα παραγγελία να μου φέρει κανέλα κευλάνης και του έλεγα μην μου φέρεις κανένα τσουβάλι, ένα μικρό σακουλάκι. Γιατί το είχε αυτό. Του έλεγες μισό κιλό από κάτι και σου έφερνε 5 κιλά!
Τα τελευταία χρόνια έστελνε σε όλους μηνύματα με εικόνες στο viber με τα κλασσικά: ''Καλή κι ευλογημένη Κυριακή, Τετάρτη, Παρασκευή κλπ'' & γελάγαμε κάθε φορά. Είχε και facebook και προσπαθούσε να μάθει. Εντάξει...έκανε κάποια λαθάκια και του έλεγα ΄΄βρε μπαμπά..τι έκανες πάλι''. Και το ίντερνετ είχε μάθει και έβλεπε πρώτος τις ειδήσεις που του έβγαζαν οι ειδοποιήσεις και τα έλεγε στη μαμά. Είμαι σίγουρη πως θα μας ζητούσε instagram και tik-tok.
Ενεργό μέλος στο ΚΑΠΗ και Πρόεδρος. Διοργάνωνε τα μπάνια, τις βόλτες τους. Τον έπαιρναν τηλέφωνο οι κυρίες από το ΚΑΠΗ και τους έλεγε '' έλα κορίτσι μου''... Του έλεγε η μαμά πόσο χρονών είναι τα ''κορίτσια'' ; ''Ε ογδόντα φεύγα'' έλεγε ο μπαμπάς (χιχι). Κι ήρθαν όλα τα κορίτσια να τον αποχαιρετίσουν.
Έπαιρνε μέρος σε θεατρικές παραστάσεις στο ΚΑΠΗ..Εχει κάνει τον Μαυρογυαλούρο, τον Παπαφλέσσα, τραγούδαγε στη χορωδία κι άλλα πολλά. Τα έκαναν όλα το πρωί και του λέγαμε με την αδελφή μου ΄΄αμάν βρε μπαμπά, δουλεύουμε το πρωί κάντε τις παραστάσεις το απόγευμα''. Στον Μαυρογυαλούρο τον είδαμε πάντως (γελάω και κλαίω μαζί βλέποντας τα βιντεάκια του).
Τους τελευταίους μήνες πηγαίναμε σπίτι να τον δούμε κάθε μέρα κι όταν φεύγαμε μας έλεγε ευχαριστώ πολύ!!! Που πήγαμε. Μέχρι και την τελευταία εβδομάδα στο νοσοκομείο. Ευχαριστώ!!! Και του κάναμε πλάκα με την αδελφή μου και του λέγαμε ''50 ευρώ'' κι έλεγε πάρτε την κάρτα, ό,τι θέλετε...
Ο γλυκός μου μπαμπάς!!
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τον μπαμπά μου. Αυτά είναι πολύ λίγα.
Για τον Κύριο Ηρακλή. Τον Ηρακλή. Τον Λάκη, όπως τον έλεγε η οικογένειά του. Για έναν άνθρωπο καλό! Όπως είχε πει κάποιους μήνες πριν η κόρη μου ''αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει, είναι από άλλο σύμπαν..΄΄ Δεν ξέρω πως πέρασαν αυτοί οι μήνες. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Και πως πέρασαν αυτοί οι μήνες από τα Χριστούγεννα μέχρι και τώρα...
Νομίζω πως θα βγω στο μπαλκόνι και θα τον δω απέναντι να με χαιρετάει. Να κάθεται να λύνει τα σταυρόλεξα του..Να έχει πάει στο καφενείο ή στο ΚΑΠΗ και να περιμένω να γυρίσει.
Αλλά τώρα ξέρω πως είναι καλά εκεί που είναι, γιατί μου το είπε ο ίδιος. Περνάει καλά και ζωγραφίζει..
🤍
0 σχόλια